Ondertussen ben ik al meer dan een maand terug in België. De laatste maanden heb ik geen tijd meer gehad om berichten te posten op deze blog. Mijn excuses hiervoor.

Binnenkort vertrek ik echter opnieuw! Deze keer ga ik werken in Hanoi, Vietnam. Ik start met het goede voornemen om de draad terug op te pikken en weer regelmatig iets van mij te laten horen op http://bostoennele.wordpress.com

Tot dan!

Tijdens ons terugreis van Bwindi naar Kampala werden we plots gestopt door een politieagente. Ze vroeg naar de chauffeur’s rijbewijs. Toen hij zei dat ze het hem eergisteren ook al gevraagd hadden, keek ze naar mij en vroeg ze of ik de lokale taal verstond. Ik antwoorde: ‘een beetje’. Toen zei ze mij goeiedag in de lokale taal. Ik kon gebrekkig antwoorden en dat stelde haar blijkbaar op haar gemak.

Ze vroeg aan de chauffeur of hij wilde uitstappen. Toen hoorde ik haar iets zeggen over dollars en Oegandese Shillings…!! Ik zag ook hoe hij haar een paar muntjes toestopte….
Onze chauffeur vertelde mij achteraf dat hij niet anders kon dan toegeven. Indien hij niet zou betalen, zou ze hem de volgende keer dat hij passeerde lastig vallen en voor kleinigheden tegen houden…
Er is nog veel werk aan de winkel!

Op 9 oktober wordt independence day gevierd in Oeganda. Om deze dag dit jaar op een zondag viel, kregen we de maandag vrijaf. Een goeie reden om de berggorilla’s te gaan bewonderen!

De berggorilla’s die ik samen met mijn collega bezocht heb verblijven in Bwindi Inpenetrable National Park, zo’n 530 km van Kampala. In totaal is het een ritje van een goeie 10 uur. De laatste 70 km zijn het ergste, dan is er geen asfalt meer en is de weg in een hele slecht staat.
Gelukkig hadden we een goeie chauffeur: Paul Kaggwa van ‘Terrain Safaris’.

In Bwindi logeerden we in het Community Rest Camp. Onze ‘kamer’ was een grote tent met twee schamele bedjes. Aan het hoofd – en voeteinde was er een stok vastgemaakt waarover een muggennet hing dat toch wat gaatjes vertoonde. Achter de tent was een open ruimte waar er een toilet een een douchekraan stond op een betonnen ondergrond. Heel basic, maar er was wel zaalig warm water!

De volgende morgen zijn we om 8u vertrokken voor een algemene briefing. Daarna werden we met een busje naar de startplaats van de wandeling gebracht die op een kwartiertje rijden lag.
En toen begon de tocht…!!! Een uur lang hebben we op een berg geklommen…recht omhoog…(gelukkig had ik een drager meegevraagd die mij omhoogduwde of trok wanneer ik het lastig kreeg)…zonder dat er echt een paadje was. De gids moest de takken voor ons wegkappen. We waren gestart op 1400 meter en na een uurtje zaten we al op 1670 meter. Dat verklaarde achteraf waarom ik toch wel een beetje duizelig was. Gelukkig was er een Nederlands koppel dat mij een paar dextro’s gaf. Net op het moment dat ik mijn krachten voelde weggaan en ik echt nood had aan een rustpauze, hoorde ik onze gids zeggen dat we vlak naast de gorilla’s waren. We werden gevraagd om onze camera’s klaar te houden en vanaf dat moment zonder dragers te genieten van de ervaring! En dat hebben we gedaan! Het was echt fantastisch! We mochten maar 1 uurtje bij de gorilla’s zijn en het is het snelste uur uit mijn leven geweest!

We hebben heel veel geluk gehad. Onze gorilla groep heette Rushegura. De groep bestaat uit 21 gorilla’s en wij hebben er 20 van gezien. Enkel 1 vrouwtje hebben we niet gezien.

De zilverrug (het grootste mannetje en de baas) was het meest indrukwekkend; de baby gorilla’s het knoddigst. Daarnaast hebben we ook gezien hoe de zwarterug (de nummer twee van de groep) aan het eten was in een boom en plots zijn zinnen had gezet op een struik waar een vrouwtje aan het eten was. Vanaf het moment dat het mannetje het vrouwtje naderde, ging het vrouwtje voorzichtiger maar zeker weg, zodat het mannetje hem kon tegoed doen aan haar struik!

Als ik mijn ogen sluit, zie ik ze nog steeds voor mij!!!

Het optreden van Navio was voorzien voor 20u in Lalobo Hall in Gulu. Wat nu een jeugdcentrum is, was een paar jaar geleden nog de schuilplaats voor de kinderen. Kinderen kwamen er ’s nachts bijeen omdat het een veilige bewaakte was en ze er beschermd waren tegen kidnapping door de LRA van Josef Kony.

We hadden meer dan een uur moeten wachten op ons eten, waardoor we pas om 21u in Lalobo Hall aankwamen. Tot mijn grote verbazing stond de zaal vol met plastieken stoelen (en dat voor een hiphop concert?! ) en waren er slechts 20 toeschouwers. Ik begon al medelijden te krijgen met Navio dat hij zou moeten optreden voor 20 mensen.

Dat wat natuurlijk naief van mij. Na meer dan 6 maanden in Oeganda, had ik moeten weten dat dergelijke shows nooit op tijd beginnen. Om het wachten te verzachten bestelde ik een pintje. Na een uur moest ik plots naar het toilet. In een donkere hoek van het gebouw vond ik wat wij een Franse WC noemen. De geur en de toestand waarin de WC zich bevond, zorgde ervoor dat ik niet nog een pintje bestelde.

Na nog een uur wachten kwamen twee twintigers op het podium. Een ervan was helemaal van de kaart. Sommigen kondigden ze aan dat er een aantal jonge aanstomende talenten klaarstonden om te rappen! Dat ze jong waren, dat klopte, maar over de talenten valt te discusieren!!! De volgende twee uur zagen we ze komen en gaan. Allemaal hadden ze blijkbaar een cd’tje opgenomen bij een lokale producer. Toen ze op het podium kwamen, riepen ze ‘liedje 2’ of ‘liedje 3’ naar de man aan de geluidsinstallatie. Het liedje begon te spelen, en de performer begon te playbacken. Meestal kenden ze niet eens de tekst van hun eigen liedje.

Als het publiek het optreden leuk vond, kwamen ze tot op het podium en staken ze geld in de zakken van de rapper!

Er was zelfs een blind meisje die een liedje rapte over God. Zij had nog het meeste succes!

Om 1u hadden we het echt wel gehad. We zagen het echt niet meer zitten om te wachten op Navio. Net toen we naar buiten gingen, kwam zijn auto toe. Karin (een consultant ‘cameravrouw’ voor UNICEF) kende Navio omdat ze meegeholpen had met het filmen van zijn laatste videoclip. De eerste persoon die uit de auto stapte herkende Karin en zei dat we mochten goeiedag gaan zeggen aan Navio in zijn auto! Ik voelde mij precies een tiener! Maar het was wel leuk!

Omdat Navio er nu toch was, besloten we toch terug naar binnen te gaan om naar zijn optreden te kijken. Navio maakte zijn entree als een echte ‘rockstar’. Op dat moment was de hele zaal vol en was het volle ambiance. Helaas, na twee liedjes viel de electriciteit uit…we hebben nog 10 minuutjes gewacht, maar zijn dan uiteindelijk toch naar huis geweest!

En ook dit is Afrika!

Wist je dat:

– je op de evenaar je een aantal procent minder weegt?

– het water op de evenaar recht naar benenden loopt?

– het water in het noordelijk halfrond met de wijzers van de klok meedraait als je het toilet doorspoelt?

– het water in het zuidelijk halfrond tegen de wijzers van de klok meedraait als je het toilet doorspoelt?

We hebben het proefondervindelijk kunnen waarnemen. Zelfs op een paar meter van de evenaar kon je het verschil al duidelijk merken! Ongeloofelijk maar waar!